Zamieszczamy homilię, którą wygłosił abp Andrés Carrascosa Coso, Nuncjusz Apostolski w Ekwadorze, w czasie konsekracji biskupiej ks. Krzysztofa Kudławca w Katedrze Señor de los Milagros 26 czerwca 2022 r. w Daule, w Ekwadorze.
Czcigodni i drodzy bracia w biskupstwie – wielka szkoda, że przez sytuację w kraju (zamknięte drogi), wielu z biskupów nie może tutaj być, ale tak wielu wysyłało listy.
Drogi Bracie, biskupie anglikański,
Drodzy Bracia w kapłaństwie, diakonacie,
Drogie Siostry,
Szanowni przedstawiciele władz świeckich wedle pełnionych urzędów – dziękuję za bycie z nami,
Drodzy bracia i siostry w Chrystusie,
Wspomnijmy, jak zalewie kilka tygodni temu, ta świątynia była świadkiem powstania nowej Diecezji Daule. Mówiłem wtedy, że nie minie dużo czasu, jak spotkamy się ponownie. Dziś, ta część świętego Ludu Bożego uczestniczy tutaj po raz pierwszy w historii w sakrze biskupiej. Dotykamy historii naszymi rękami.
Pan wysłał apostołów, żeby głosili Ewangelię w mocy Ducha Świętego i oni poprzez włożenie rąk na następnych prezbiterów, przekazywali dar Ducha otrzymanego od Chrystusa, aby nauczać, uświęcać i prowadzić Lud Boży – tak też się to odbywa aż do dziś. Za każdym biskupem katolickim stoi któryś z apostołów. To jest pewne. I chociaż poszczególni ludzie przemijają, Chrystus trwa. I cały czas prowadzi swój Kościół poprzez nowych pasterzy.
W imieniu papieża Franciszka chcę podziękować bp. Luis Cabrera Herrera OFM (Przewodniczącemu Episkopatu Ekwadoru) za jego zaangażowanie w powstaniu Diecezji w Daule i tym wszystkim, którzy z nim współpracowali. Dziękuję za prowadzenie tej Diecezji w jej pierwszych krokach, jako jej Administrator Apostolski.
Dziś przychodzi do was w posłuszeństwie papieżowi Franciszkowie bp Krzysztof Kudławiec – człowiek doświadczony w służbie Panu, który usłyszawszy powołanie od Boga, poświęcił swoje życie od młodości i zostawił swój dom, matkę, ojca, swoją ojczyznę Polskę, żeby służyć Kościołowi w Manabi przez ponad 20 lat. I dziękuję publiczne jego diecezji pochodzenia – Diecezji Rzeszowskiej, w osobie jej biskupa, który jest z nami: bp. Janowi Franciszkowi Wątrobie. I dziękuję nie tylko za jego obecność dzisiaj, ale przede wszystkim za wspieranie Kościoła w Ekwadorze, który tak bardzo to docenia – tę służbę, zwłaszcza w jednym z kapłanów, który został biskupem.
Papież Franciszek po odbyciu rozległych konsultacji, potrzebnych do rozeznania, posyła do nowej Diecezji Daule jako pierwszego biskupa J.E. ks. Bpa Krzysztofa, ponieważ uznał go za godnego tej posługi. W imieniu Ojca Świętego proszę was wszystkich, abyście przyjęli z radością i z duchem wiary tego, który przychodzi w imieniu Pana. W osobie biskupa otoczonego przez swoich prezbiterów jest obecny Chrystus, On jest obecny wśród was.
• Biskup, drogi bracie Krzysztofie, jest przede wszystkim człowiekiem modlitwy, powołanym przez Pana, aby przede wszystkim być z Nim, żeby uczyć się jako Jego uczeń, żeby być do Niego podobnym, żeby Mu zaufać (Jezu, ufam Tobie!), i żeby przyprowadzać do Boga ludzi i sytuacje, które spotyka.
• Biskup jest człowiekiem, który zwiastuje Dobrą Nowinę, Ewangelię. I to zwiastowanie dokonuje się, wychodząc ponad siebie, i wychodząc na spotkanie z ludźmi, dając świadectwo z pokorą miłości Bożej, i przekazując Słowo, które nie jest własne, tylko Chrystusa – Słowo, które daje życie.
• Biskup jest człowiekiem wspólnoty. Kościół mówi papież Franciszek, potrzebuje jedności, nie solistów, chóru albo liderów walki osobistej. Jedność można osiągnąć tylko poprzez pokorę, otwierając się na słuchanie Ducha Bożego i zawsze w gotowości na wysłuchanie swoich księży, i także poprzez wspieranie, nie tylko poprzez słowa, braterstwa kapłańskiego.
• Biskup daje pierwszeństwo rodzinom i im towarzyszy. One są ziarnem, które da owoc w swoim czasie.
• Biskup dba o młodzież, słucha jej i towarzyszy. Daje młodzieży radość płynącą z Ewangelii, z odwagą. Propaguje wśród niej postawę słuchania głosu Boga, który woła i animuje do rozeznania drogi, którą Bóg ma przygotowaną dla każdego człowieka, zwłaszcza drogę powołania kapłańskiego i życia zakonnego. Ta droga ziemia Daule zawsze była hojna w dawaniu odpowiedzi na wezwanie Boże, aby ofiarować swoje życiu Bogu i służyć braciom.
• Biskup kocha biednych i odrzucanych. Walczy przeciw wszelkiej formie biedy, zarówno duchowej, jak i materialnej. Dba o tych, którzy znajdują się na peryferiach terytorialnych i egzystencjalnych.
Drodzy Bracia i Siostry,
Za chwilę będziemy przeżywać bardzo stary obrzęd – bardzo bogaty w znaczenie. W nim Kościół poprzez włożenie rąk dokona wyświęcenia nowego biskupa. Pozwólcie, że krótko podzielę się z wami tym, co oznaczają owe gesty liturgiczne.
• Śpiew hymnu Veni Creator Spiritus, który rozpoczyna obrzęd święceń, przypomina nam to, co jest najważniejsze. Ten, który działa, Ten, który konsekruje to Duch Święty. Żaden człowiek nie może uczynić kapłanem lub biskupem drugiego człowieka. To sam Bóg i tylko Bóg konsekruje poprzez swojego Ducha.
• Zobaczymy, jak nowy biskup upadnie na twarz, tak jak uczynił to podczas święceń diakońskich i kapłańskich. Ten gest uświadamia nam wszystkim, że jesteśmy stworzeni z prochu ziemi. To znak naszego całkowitego oddania Panu Bogu, a w Litanii do Wszystkich Świętych cały Kościół oddaje się w modlitwie pod opiekę tych naszych braci, którzy już doszli do celu i wstawiają się za nami przed tronem Najwyższego.
• Potem biskupi włożą ręce na głowę elekta. Wedle tradycji apostolskiej jest to forma przekazania daru Ducha Świętego i włączenia w kolegium następców Apostołów. Następnie zobaczycie, że Księga Ewangelii zostanie umieszczona na głowie elekta i ją mu się wręczy. To przypomina nam, że trzeba słuchać i czynić żywym w naszym życiu każde słowo Boga. Biskup ma być pierwszym w przyjęciu, uwierzeniu i w praktykowaniu tego, co Pan nam przekazał i co Kościół naucza, aby móc w ten sposób uczyć innych.
• Biskup konsekrujący namaści olejem krzyżma głowę nowego biskupa. Wiemy, że podczas chrztu i bierzmowania krzyżmo święte kształtuje nas na wzór Chrystusa i włącza nas we wspólnotę Jego Mistycznego Ciała. Podczas święceń kapłańskich zostały namaszczone dłonie. Teraz głowa. Oznacza to, że Duch Święty bierze w posiadanie tego, który zostaje namaszczony i czyni z niego Alter Cristo (Drugiego Chrystusa) – instrument Boga odpowiedzialny za jego Lud święty. Chrystus po grecku znaczy namaszczony. Chodzi więc o to, aby być jak Chrystus, myśleć jak Chrystus, czuć jak Chrystus, żyć jak Chrystus, być głową i pasterzem jak Chrystus.
• Nowy biskup otrzyma pierścień biskupi. Oznacza on przyjęcie zobowiązania męża Kościoła, któremu ma być wierny aż do śmierci. Każdego dnia ten pierścień będzie ci przypominał, bracie, wymaganie bycia całkowicie wiernym. Podczas nałożenia mitry wypowiada się słowa nad nowym biskupem, aby rozjaśnił się nad nim blask świętości, żeby był godny otrzymać niezniszczalny wieniec chwały, kiedy objawi się Chrystus – Książę Pasterzy. To, co najważniejsze, to bycie świętym. Nie chodzi o to, co inni będą o tobie myśleć, ale, by przez twoją świętość sam Bóg cieszył się z twojego życia. Powiedziałem kiedyś do młodzieży: Przejmuj się tym, żeby Bóg Cię zalajkował.
• Pastorał, który wręcza się nowemu biskupowi, jest znakiem władzy pasterskiej. Pasterz ma dbać, troszczyć się i bronić swoją trzodę; prowadzić ją drogami świętości. Pastorał nie jest znakiem siły, lecz służby. To dbanie o wiernych, bycie ich przewodnikiem, tak jak Dobry Pasterz, który daje swe życie za owce. Nowy biskup może powiedzieć, że nikt nie zabiera mu życie, lecz on sam je ofiaruje, albo jak powiedział Chrystus w czasie ostatniej wieczerzy: ofiaruje się za nich.
Drogi bracie biskupie Krzysztofie, łatwo jest nosić krzyż na piersi. Papież Franciszek mówi, że mam nieść cięższy krzyż na barkach i w sercu. Krzyż pektoralny, którzy wszyscy będą widzieć na twojej piersi każdego dnia, ma ci przypominać zaproszenie, jakie czyni Ci Pan – w każdej chwili umierać dla siebie, żeby być żywą obecnością Chrystusa Zmartwychwstałego pomiędzy wiernymi.
Posługa biskupa, która jest ostatnim stopniem święceń kapłańskich, czyni nas sługami. Słowo minister z łacińskiego oznacza sługę. Potem polityka to zmieniła i przyjmuje się, że minister to ten, który rozkazuje. Gdy zostałeś wyświęcony na księdza, Krzysztofie, nikt nie zabrał ci diakonatu (który także oznacza służbę). I ja też tego nie zrobię. Cały czas jesteś sługą. Biskupstwo nie jest władzą, lecz służbą. I twoja władza polega na byciu sługą wszystkich z miłości do Boga. W ten sposób będziesz wnosił obecność Jezusa Chrystusa. W służbie jest twoja cała radość. Twój przykład miłości, która służy i ofiaruje się braciom — to otworzy serca wielu, aby spotkali Boga.
Drogi Bracie Krzysztofie,
Pan powołuje Cię, abyś był świadkiem Zmartwychwstałego w świecie; abyś żył całkowicie zanurzony w dłoniach Chrystusa; abyś był widzialnym znakiem Jego niewidzialnej obecności pośród nas. Powołuje Cię jako biskupa swojego Kościoła, abyś był jak On – nauczycielem, pasterzem, dobrym samarytaninem, świadkiem miłości Boga, posłańcem miłosierdzia Bożego i bramą otwartą na życie wieczne. Tylko poprzez trwanie w obecności Boga na modlitwie Pan ukaże Ci drogę, abyś mógł kierować twoją trzodą, jako jej dobry pasterz, prowadząc ją na drogi Boże, i korygując jej ścieżkę, gdy zbliży się do niebezpiecznych terenów. Bóg da Ci wewnętrzną wolność i odwagę, abyś podążał za Nim, nie za mentalnością świata, opiniami dominującymi, gdy są dalekie od planów Bożych.
Proszę Cię, w imię Boga, abyś słuchał twojego Ludu, abyś słuchał twoich Kapłanów, ponieważ także poprzez ich głos wyraża się Duch Święty. Zbliżaj się do każdej wspólnoty chrześcijańskiej, jak do ziemi świętej, gdzie trzeba ściągnąć buty. Oby twoja obecność wśród Ludu Bożego, który pielgrzymuje w nowej Diecezji Daule, była darem bogactwa, którego świat nie może dać, bogactwa radości miłości Bożej. Zapraszaj Lud Boży, by szukał świętości, by kroczył w obecności Bożej. Oby twoje życie i twoje słowa przekazywały młodym wołanie Chrystusa, aby zostawić wszystko i poświęcić się służbie w kapłaństwie i życiu zakonnym. Oby ta Diecezja nadal wydawała sługi Ewangelii. I oby twoja służba braciom budowała wspólnotę i miłość wzajemną, co jest realizacją nowego przykazania, które zostawił nam Pan i jest znakiem naśladowców Chrystusa: „Po tym poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli się będziecie wzajemnie miłowali”.
Z własnego doświadczenia wiem Krzysztofie, że każdego dnia będziesz bardziej świadomy swoich ograniczeń. I tak jak tego doświadczamy wszyscy, będziesz się pytać, dlaczego Pan powołał Cię na tę drogę? To tajemnica miłości Boga, która stanowi wyzwanie dla twojego życia, którą trzeba przyjąć z podziwem, z pokorą i z wdzięcznością troszczyć się o Boży dar, jak przypomina nam św. Paweł.
Bracie Krzysztofie,
Ta wspólnota chrześcijańska modli się dziś intensywnie za Ciebie. Abyś posiadł łaskę powiedzenia zawsze TAK Panu, jak Maryja. I aby w tym TAK odnawiała się co dzień twoją dyspozycyjność oddania swojego życia za Pana i jego Ewangelię, a będziesz miał udział w Jego dziedzictwie. Wszystkich uczestniczących w tych święceniach, pragnę prosić, abyście nie ustawali w modlitwie za Biskupa, którego Bóg dał Kościołowi pielgrzymującemu w Daule.
Amen.
Fot. ks. Łukasz Hendzel