Jasło – Wniebowzięcia NMP

Jasło – Wniebowzięcia NMP

Udostępnij

Historia parafii

Jasło jako osada – wieś, zostało założone w XIII w. przez cystersów z Koprzywnicy. Należało do parafii Zręcin k/Krosna. Data powstania parafii nie jest znana. Było to jednak przed 1326 r. Pierwszym znanym z historii proboszczem był Szczepan. Prawdopodobnie na drodze wymiany za panowania Kazimierza Wielkiego Jasło przeszło do dóbr królewskich i w 1365 r. otrzymało prawa miejskie. Na początku stał w Jaśle kościół drewniany, który został spalony w czasie najazdu Węgrów. Nowy kościół murowany z kamienia nieciosanego został wybudowany około połowy XV w. przez braci Stanisława i Mikołaja Ciołków. Mikołaj był proboszczem w Jaśle i kanonikiem kapituły przemyskiej chociaż Jasło należało do diecezji krakowskiej. Do budowy kościoła przyczyniły się również inne rody szlacheckie, gdyż ich herby znajdowały się na gotyckim sklepieniu prezbiterium (Półkozic, Gryf, Topór, Trąby, Jastrzębiec, Odrowąż, Pilawa, Strzemię i Orzeł królewski Piastów). Kościół ten został spalony w czasie szwedzkiego potopu i potem odbudowany. W latach 1685, 1755, 1826 i 1859 kościół spłonął w czasie wielkich pożarów miasta. Konsekrowany był w 1595 r. W czasie remontów po pożarach przerabiano kościół, zamurowywano niektóre okna, niektórym nadano inny kształt, otynkowano od zewnątrz ściany kościoła. Tynki te zostały usunięte w latach 1906 – 1908. Największemu zniszczeniu uległ kościół w czasie II wojny światowej. Gdy w 1944 r. wojska sowieckie zbliżały się do Jasła, Niemcy wysiedlili wszystkich mieszkańców Jasła. Od września 1944 r. do połowy stycznia 1945 r. Jasło, będące w rękach niemieckich było przez Niemców systematycznie niszczone. Z całego miasta ocalało 13 domów. Kościoły zostały spalone (Fara, kościół św. Stanisława) lub wyminowane (Franciszkanie, Górka). Gdy po ofensywie styczniowej 1945 r. i przesunięciu się frontu na zachód, wysiedleni mieszkańcy wrócili do Jasła, zastali tu ruiny i zgliszcza. Z kościołów ocalała jedynie kaplica cmentarna. Ona więc przez pewien czas pełniła rolę kościoła parafialnego. Ponieważ stosunkowo mniej zniszczona była kaplica gimnazjalna (kościół św. Stanisława), nakryto ją dachem bez robienia stropu i tam przeniosła się parafia. Ruiny parafialnej świątyni stały nie zabezpieczone przed działaniem warunków atmosferycznych i niszczały dalej. Uważano bowiem, że kościół jest za ciasny i nie nadaje się do remontu. Do remontu przystąpiono dopiero w 1948 r. Choć kościół odbudowywano wg planów Przedsiębiorstwa Konserwacji Zabytków w Warszawie nie dało się przywrócić wszystkiego do pierwotnego stanu. W prezbiterium przywrócono sklepienie gotyckie. Nad nawą główną zrobiono strop z żelazobetonu z kasetonami. Urządzanie wnętrza trwało do 1974 r. Projektował je prof. Jerzy Bandura z Krakowa (ołtarze główny i dwa boczne, ambona, chrzcielnica, posadzka, stalle, boazeria z konfesjonałami, witraże, polichromia). Po pożarze zakrystii w 1970 r. przebudowano wnętrze zakrystii bez zmian architektonicznych. Zrobiono wtedy nowe wejście do kościoła. W 1961 r. zrobiono nowe organy. Poprzednie z 1841 r. spłonęły wraz z kościołem. Tzw. „babiniec” został przerobiony na kaplicę wystawienia Najśw. Sakramentu, W 1982 r. sprawiono nowe dzwony. Poprzednie zabrali Niemcy.
Do parafii należy kaplica na starym cmentarzu wybudowana w II połowie XIX w.
W latach 1969 – 1986 parafia uległa podziałowi. Powstały nowe parafie: św. Antoniego, św. Stanisława, Czeluśnica, Najświętszego Serca Pana Jezusa, Dobrego Pasterza, Chrystusa Króla. Od 2003 r. w kościele parafialnym były prowadozne intensywne prace konserwatorskie i restauracyjne. W Dniu 10.10.2008 r. Biskup Rzeszowski, Kazimierz Górny dokonał uroczystego poświęcenia nowego ołtarza w kościele parafialnym oraz erygował i poświęcił Drogę krzyżową. Ołtarz i droga krzyżowa zostały zaprojektowane przez artystę Dominikę Tarsińską – Petruk. Ołtarz wykonała Firma Vetro z Muniny, zaś stacje projektantka.

Mapa