Historia parafii
Kobylanka, zwana przez okoliczną ludność „świętym miejscem” leży w odległości 5 km na wschód od Gorlic w malowniczej kotlinie. Sama nazwa Kobylanka pojawia się w dokumentach w połowie XIV w. Jednak dopiero w XVI w. Kobylanka była zorganizowana jako parafia, a jej właścicielem była rodzina Wielopolskich.
Hrabia Jan Wielopolski, starosta biecki, poseł na Sejm, kasztelan wojnicki i Piaskowej Skały posłował do Wiednia i Rzymu w latach 1680 – 1681. W czasie audiencji u papieża Innocentego XI otrzymał obraz Jezusa Ukrzyżowanego. Wielopolski przywiózł go do Polski i umieścił w pałacowej kaplicy w Kobylance. W Uroczystość Zesłania Ducha Świętego w 1682 r. obraz uroczyście przeniesiono do kościoła parafialnego. Ludzie modlący się przy obrazie doznawali niezwykłych łask.
Rozwijający się szybko kult Pana Jezusa Kobylańskiego zwrócił uwagę Kurii Biskupiej w Krakowie. Po zapoznaniu się z dokumentami specjalnie powołanej Komisji bp Szaniawski listem pasterskim z 1728 r. ogłosił Obraz Pana Jezusa w Kobylance za słynący łaskami.
Pierwszy kościół na terenie obecnej parafii był usytuowany w Dominikowicach. Z chwilą powołania do życia parafii Kobylanka zniknęła z wykazów parafia Dominikowice. Obecny kościół jest drugim z kolei w parafii Kobylanka. Pierwszy wybudowany był z drzewa, a data jego budowy i konsekracji jest nieznana.
Obecny kościół – Sanktuarium – ufundowany przez Jana Wielopolskiego (wnuka tego Jana Wielopolskiego, który przywiózł Obraz z Rzymu), budowano w latach 1720 – 1750. Konsekracji, wybudowanej w stylu późnego baroku świątyni, dokonał 11.10.1750 r. bp. Michał Kunicki – sufragan krakowski. W latach 1750 – 1777 kościół otoczono murem, w którym umieszczone są stacje Drogi Krzyżowej, konfesjonały, kaplica Matki Bożej Bolesnej i dzwonnica.
Od r. 1930 opiekę nad Sanktuarium bp Leon Wałęga, Biskup Tarnowski, przekazał Zgromadzeniu Księży Misjonarzy Saletynów.
Znakami bardzo żywego kultu, jaki odbierał w tym Cudownym Obrazie Jezus Ukrzyżowany, są istniejące na Podkarpaciu liczne kopie tego Obrazu w kościołach, kapliczkach przydrożnych, często także w domach prywatnych i muzeach pochodzące z XVIII i XIX w.