Biskup Senior Kazimierz Górny
Dewiza biskupia: Omnia Tibi
Urodzony: 24.12.1937, Lubień
Święcenia prezbiteratu: 29.06.1960, Kraków
Święcenia biskupie: 06.01.1985, Rzym
Funkcje w KEP:
Ks. Biskup Kazimierz Górny urodził się 24 grudnia 1937 r., w Wigilię Bożego Narodzenia, w pięknym Lubniu, w archidiecezji krakowskiej, w rodzinie Stanisława i Barbary. Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości i Niższego Seminarium Duchownego w Krakowie, oraz po zdaniu matury w krakowskim II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego, w roku 1955 wstąpił do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. Po pięciu latach studiów i formacji przyjął święcenia prezbiteratu w uroczystość św. Piotra i Pawła, 29 czerwca 1960 r., z rąk biskupa pomocniczego Karola Wojtyły.
Po święceniach Ks. Górny pracował jako wikariusz w parafiach: w Byczynie (1960–1961), w Ujsołach (1961–1963), Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej (1963–1965) i św. Anny w Krakowie (1965–1970). Już wtedy dał się poznać jako gorliwy i bardzo lubiany kapłan. O tym okresie tak mówił po latach: „W duszpasterstwie parafialnym byłem rozmiłowany, przedkładałem je nad studia specjalistyczne, które mi proponowano jeszcze przed święceniami. Okres pracy wikariuszowskiej należy do najpiękniejszych w moim życiu. […] Uważam, że wierne wypełnianie obowiązków kapłańskich, służba Bogu i ludziom tam, gdzie jest się posłanym – to jest właśnie spełnienie kapłańskie”.
W latach 1970 – 1977 Ks. Górny podjął pracę w Kurii Metropolitalnej w Krakowie, jako odpowiedzialny za Wydział Duszpasterstwa Rodzin oraz jako sekretarz II Archidiecezjalnego Synodu Duszpasterskiego, odpowiadając za zespoły synodalne.
W 1977 r. Ks. Kazimierz Górny został mianowany proboszczem parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Oświęcimiu i dziekanem dekanatu oświęcimskiego. Tam, mimo sprzeciwu władz i wielu trudności, w zgodnej współpracy z parafianami najpierw odzyskał odebrany przez władze komunistyczne teren pod budowę kościoła na Osiedlu, a następnie wraz z bratem Stanisławem i wiernymi wybudował wspaniały kościół na osiedlu i zorganizował parafię św. Maksymiliana, którą kierował jako proboszcz od 1983 r. Jako dziekan oświęcimski przyczynił się do powstania czterech nowych parafii w Oświęcimiu i klasztoru sióstr Karmelitanek Bosych. Wielkim wydarzeniem tego okresu było przygotowanie i przeżycie wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II na terenie byłego niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau w 1979 r., z udziałem ponad pół miliona wiernych.
26 października 1984 r. Ks. Dziekan Kazimierz Górny został ustanowiony biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej. Święcenia biskupie przyjął 6 stycznia 1985 w Bazylice św. Piotra w Rzymie, z rąk papieża Jana Pawła II. W archidiecezji pełnił funkcję wikariusza generalnego i odpowiadał za rejon południowy diecezji. W tym czasie był także opiekunem Krajowego Duszpasterstwa Harcerzy (1986–1995), Ruchu Światło-Życie (1987–1990 ) oraz należał do Komisji ds. Duszpasterstwa Rodzin Episkopatu Polski (od 1985 r.).
Kolejny etap życia biskupa Górnego rozpoczął się w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca 1992 r., kiedy został biskupem ordynariuszem nowo utworzonej diecezji rzeszowskiej. 11 kwietnia 1992 r. odbył uroczysty ingres do katedry rzeszowskiej.
W 1992 utworzył Kurię Diecezjalną, Caritas, Instytut Teologiczno-Pastoralny im. bł. Józefa Sebastiana Pelczara w Rzeszowie, w 1993 Wyższe Seminarium Duchowne w Rzeszowie, w 1995 otworzył budynek Kurii i dom biskupi w centrum Rzeszowa, w 1997 r. Sąd Biskupi i Muzeum Diecezjalne w Rzeszowie, a w 2000 rzeszowską kapitułę katedralną, w kolejnych latach kapituły kolegiackie: Biecz, Strzyżów, Kolbuszowa, Jasło, wreszcie w 2002 roku Dom Księży Seniorów.
Z gorliwością zabiegał o rozwój sieci parafialnej (liczba parafii wzrosła z 201 do 243) i dekanalnej (z 19 do 25 dekanatów), o budownictwo sakralne (zostało wybudowanych pięćdziesiąt nowych kościołów parafialnych). Za jego staraniem powstawały nowe klasztory, w tym sióstr karmelitanek i dwa domy prowincjalne: sióstr sercanek i serafitek. Biskup zorganizował także media diecezjalne: Radio „Via’, Redakcję katolicką Telewizji Rzeszów, oraz czasopisma: „Źródło Diecezji Rzeszowskiej”, „Niedziela Południowa” (dziś Niedziela Rzeszowska), „Droga Rzeszowska” i „Zwiastowanie.
Utworzył wiele nowych placówek charytatywnych, z Ośrodkiem Caritas dla dzieci i niepełnosprawnych w Myczkowcach, Centrum Rehabilitacji dla Dzieci i Młodzieży w Rzeszowie i Centrum Edukacyjnym i Rehabilitacyjnym „Natura 2000”w Budach Głogowskich. Powstały stacje Caritas, liczne warsztaty terapii zajęciowej dla niepełnosprawnych, kuchnie dla ubogich i wiele innych instytucji służących potrzebującym. Ich wielość i działalność budzi podziw.
Ważnym czasem współpracy ze świeckimi był II Polski Synod Plenarny w latach 1992-1999 oraz I Synod Diecezji Rzeszowskiej w latach 2001-2004. W uznaniu zasług został ogłoszony honorowym obywatelem Oświęcimia (1995) i gminy Lubień (2000), Kolbuszowej (2010), Rzeszowa (2010), gminy Nowy Żmigród (2010) i Ropczyc (2012).
Ważnym polem działalności Biskupa Rzeszowskiego była troska o misje i Polonię rozproszoną w świecie. Otwartość Biskupa i jego zachęty sprawiły, że kilkudziesięciu kapłanów młodej diecezji podjęło pracę misyjną na wszystkich kontynentach oraz w krajach, gdzie brakuje kapłanów, czy gdzie ich potrzebuje Polonia.
Już w 1992 roku pierwszy Biskup Rzeszowski powołał do istnienia Instytut bł. J. S. Pelczara, w skład którego weszły między innymi: Kolegium Teologiczne, Studium Organistowskie, Studium Teologii Rodziny, Instytut Akcji Katolickiej i Wyższe Seminarium Duchowne. Dla potrzeb Instytutu przygotowano budynek-pomnik Instytut Jana Pawła II, a w ostatnich latach, w ramach projektu unijnego, potężny kompleks Instytutu św. J. S. Pelczara. Staraniem Biskupa, Wyższe Seminarium Duchowne zostało afiliowane do Papieskiej Akademii Teologicznej (obecnie UPJP II). Posługę pierwszego biskupa rzeszowskiego zakończył dn. 14 czerwca 2013 roku.