Błogosławieni związani z diecezją

Kształcił się najpierw w Rzeszowie, w szkole ćwiczeń (1876-1880) i w Gimnazjum (1880-1888), a następnie w Przemyślu w Seminarium Duchownym (1888-1892). 20 lipca 1892 r. przyjął święcenia kapłańskie. Przez rok pracował jako wikariusz w parafii Polna k. Stróż, a następnie studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie (1894-1897). Studia uwieńczył doktoratem z teologii, uzyskanym w lipcu 1897 r. Po powrocie do kraju osiadł w Przemyślu, gdzie pełnił rozliczne funkcje kościelne i społeczne. W latach 1897-1932 był wykładowcą teologii dogmatycznej w Seminarium Duchownym. Nadto pracował tam, jako prefekt (1898-1900,1909-1927), wicerektor (1927-1928) i rektor (1928-1934). Chętnie angażował się w działalność społeczną.

Przez całe życie odznaczał się głębokim życiem wewnętrznym, duchem modlitwy, skupienia i umartwienia oraz wielką pokorą. Zmarł w opinii świętości dnia 15 marca 1948 r. 18 sierpnia 2002 roku został beatyfikowany przez Jana Pawła II.

Urodził się 13 grudnia 1907 r. w Krościenku Niżnym k. Krosna. Po maturze w Państwowym Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Krośnie w 1927 r. rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne oraz przygotowanie do kapłaństwa w seminarium duchownym w Przemyślu. 19 czerwca 1932 r. przyjął święcenia kapłańskie w katedrze przemyskiej. Przez 3 lata pracował jako wikariusz w Borysławiu, a następnie dwa lata w Drohobyczu. Od 1937 r. do 1940 r. był wikariuszem w Strzyżowie (w tym czasie przez blisko rok od września 1939 r. był administratorem parafii). W 1940 r. został wikariuszem w Jaśle. W lipcu 1941 r. otrzymał nominację na administratora parafii w Żmigrodzie Nowym, a 13 sierpnia 1942 r. został proboszczem. W 1944 r., po przejściu frontu wojennego, tak jak pozostała ludność, został przymusowo wysiedlony. Wrócił do parafii w 1945 r. Po 18 latach pracy duszpasterskiej został aresztowany. W czasie pokazowego procesu, który odbył się w 1963 r. w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie, zarzucono mu zmuszanie obywateli do praktyk i obrzędów religijnych. Został skazany na karę dwóch i pół roku więzienia. Po trzech miesiącach w więzieniu, ze względu na zły stan zdrowia, został warunkowo zwolniony i wrócił do Nowego Żmigrodu. Zmarł 21 sierpnia 1964. W poczet błogosławionych zaliczył go Benedykt XVI, a zostało to uroczyście ogłoszone 19 czerwca 2005 r. w Warszawie na zakończenie Kongresu Eucharystycznego.

Z domu rodzinnego wyniósł głęboką pobożność i szczególną cześć do Matki Bożej, której opiece zawdzięczał wyzdrowienie z ciężkiej choroby. Był gorliwym ministrantem, a w szkole wzorowym uczniem. W roku 1922 rozpoczął edukację w gimnazjum klasycznym przy Zakładzie Salezjańskim w Oświęcimiu. W 1927 r. wstąpił do Zgromadzenia Salezjanów. 29 maja 1938 r. z rąk bp. Stanisława Rosponda przyjął święcenia kapłańskie. Następnie, dnia 5 czerwca 1938 r. odprawił Mszę św. prymicyjną w rodzinnej parafii w Lubeni. Po święceniach pracował na placówce salezjańskiej w Krakowie, gdzie pełnił obowiązki sekretarza inspektorialnego, a także udzielał się duszpastersko. 23 maja 1941 r. pod zarzutem utrzymywania kontaktów z ruchem oporu i wygłaszania patriotycznych kazań został aresztowany. 4 lipca 1942 r. został skazany na spalenie. Jego beatyfikacja miała miejsce w 1999 r. w Warszawie.

Kształcił się w szkołach ludowych: w Czarnej Sędziszowskiej i Sędziszowie, w Gimnazjum w Rzeszowie (1893-1900) i w Seminarium Duchownym w Tarnowie (1900-1904). 29 czerwca 1904 r. przyjął sakrament kapłaństwa. Następnie, przez trzy lata był kapelanem ordynariusza tarnowskiego bp. Leona Wałęgi. Z tą funkcją łączył obowiązki prefekta studiów w Małym Seminarium, notariusza Kurii Diecezjalnej oraz krótko, zastępcy katechety w I Gimnazjum w Tarnowie. We wrześniu 1907 r. został katechetą gimnazjalnym w Mielcu. W latach 1922 – 1936, był kanclerzem Kurii Diecezjalnej w Tarnowie. 30 września 1936 r. został rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Przeprowadził on wówczas reorganizację studiów seminaryjnych, wydłużając czas ich trwania do sześciu lat. W dniu 22 maja 1941 r. został aresztowany przez Gestapo. Więziony był najpierw w Tarnowie i Krakowie, a następnie, od dnia 27 sierpnia 1942 r. w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Zginął śmiercią męczeńską w drugim miesiącu pobytu w obozie, dnia 12 października 1942 r.

Przez całe swe życie był bardzo gorliwym i pobożnym kapłanem, co zjednało mu miano „świętego za życia”. Beatyfikowany przez Jana Pawła II 13 czerwca 1999 r.

Od 1917 r. służył w polskich formacjach wojskowych. W 1921 r. poślubił Marię Szeptycką. Z tego związku narodziło się sześcioro dzieci. Oboje rodzice dbali o prawidłowy rozwój duchowo-intelektualny dzieci, dając im przykład żywej wiary poprzez codziennie uczestnictwo we Mszy św.
Stanisław Starowiejski będąc wierny zasadzie, iż posiadana fortuna winna służyć czynieniu dobra, a nie wystawnemu życiu, zaangażował się w pracę katolicko-społeczną. Nadto włączył się czynnie w organizowanie struktur Akcji Katolickiej. W roku 1934 papież Pius XI nadał mu tytuł Szambelana Papieskiego, a rok później wybrano go prezesem Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej w Lublinie.

16 czerwca 1940 r. został aresztowany przez hitlerowców. Był kolejno więziony Rotundzie Zamojskiej i Zamku Lubelskim. Później przewieziono go do obozu koncentracyjnego, najpierw do Sachsenhausen, a następnie do Dachau. W warunkach obozowych również starał się być świeckim apostołem. Zmarł 13 kwietnia 1941 r. w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 13 czerwca 1999 r. w Warszawie w grupie 108 błogosławionych męczenników.

Od dzieciństwa doświadczała cierpienia spowodowanego gruźlicą. Jako młoda dziewczyna prowadziła głębokie i zaangażowane życie religijne. W czasie II wojny światowej poświęciła się pracy w tajnym nauczaniu. Jednocześnie usilnie poszukiwała własnej drogi życiowej. W tym celu czytała rozprawy ascetyczne, żywoty świętych, wiele się modliła. W 1943 roku postanowiła wyjechać dobrowolnie do Niemiec, by tam posługiwać apostolsko wśród rodaków, wywiezionych na roboty przymusowe. 29 kwietnia 1944 roku została zatrzymana i osadzona w więzieniu w Hanowerze, a następnie przewieziono ją do więzienia w Kolonii. W dniu 16 maja 1944 r. podczas przesłuchania została dotkliwie pobita.

26 września 1944 r. przetransportowano ją do obozu koncentracyjnego w Ravensbück. Nowe miejsce pobytu stało się dla niej kolejnym życiowym zadaniem apostolskim, gdyż również w obozie była animatorką życia religijnego. Jej zdrowie jednak, na skutek rozwijającej się gruźlicy, było coraz słabsze. Mimo to do końca pozostała aktywną apostołką. Rok później, w Wielki Piątek wytypowano ją podczas selekcji na śmierć. Zagazowano ją najprawdopodobniej w Wielką Sobotę 1945 r. 13 czerwca 1999 roku Jan Paweł II włączył ją w poczet błogosławionych.