Historia parafii
Libusza swoimi dziejami sięga końca XIII w. Pierwsza, historyczna data z dziejów wsi to 9 września 1342 r., kiedy to król Kazimierz Wielki, przeniósł wieś z prawa polskiego na średzkie. Ponownie ten król lokował wieś na prawie magdeburskim 30 września 1348 r. Już wtedy istniał kościół, obdarowany wówczas przez króla jednym łanem ziemi. W dokumencie z 1361 r. jest wspomniany Jakub, rektor kościoła w Libuszy. Libusza należała do dóbr królewskich. Od końca XVI w. istniało niegrodowe starostwo libuskie.
Drugi z kolei kościół w Libuszy został wzniesiony w 1431 r. Kościół drewniany, który przetrwał do naszych czasów prawdopodobnie był późniejszy i powstał na przełomie XIV i XV w., został konsekrowany w 1513 r. Kościół był zbudowany z drzewa jodłowego, orientowany, jednonawowy, cały obity deskami i gontami. Dach wysoki, spadzisty, kryty gontem. Do kościoła została dostawiona w r. 1607 izbicowa wieża, nakryta ośmiobocznym, spiczastym hełmem. Cenna była w tym kościele polichromia stropu – dzieło sztuki cechowej – z 1523 r. Na stropie, w kwadratowych polach prezbiterium i nawy, przewijały się sploty łodyg roślinnych, tworząc w każdym kwadracie koło, w którym były namalowane postacie świętych oraz sceny Zwiastowania, Nawiedzenia, Biczowania i Koronowania Pana Jezusa. Koła te były jakby oknami, przez które wierni zaglądali do nieba. W tym kościele uwagę zwracał gotycki tryptyk, który przez długi czas był ołtarzem głównym. W środkowej części tryptyku znajdowała się postać Najświętszej Maryi Panny między św. Stanisławem Biskupem i św. Janem Chrzcicielem. Na skrzydłach bocznych widniały sceny maryjne. Kościół ten był wielokrotnie remontowany, ostatnio w latach 1979 – 1983. Był to wspaniały zabytek kultury polskiej, często odwiedzany przez znawców sztuki, konserwatorów, studentów i innych. Niestety w 1986 r. podpalony przez człowieka niepoczytalnego, został zniszczony. Spalił się dach, strop, częściowo ściany i całe wnętrze. Staraniem dra Mariana Korneckiego z Krakowa została rozpoczęta rekonstrukcja tego kościoła w r. 1994 z funduszów Ministerstwa Kultury i Sztuki.
Kościół ten przez wieki spełniał swoją funkcję sakralną i choć z biegiem lat stawał się coraz cenniejszym zabytkiem, to jednak coraz mniej odpowiadał wymogom dzisiejszych czasów. Już pod koniec XIX wieku powstała myśl budowy nowego kościoła. Zachowały się projekty kościoła z lat dwudziestych. Starania podjęto znów w latach siedemdziesiątych. Wreszcie w 1982 r. Parafia otrzymała zezwolenie na budowę nowego kościoła.
Nowy kościół w Libuszy, tak jak dawny kościół i parafia jest p.w. Narodzenia NMP. Kościół ten zaprojektowany został przez arch. Wacława Rybotyckiego z ASP w Krakowie – rodem bieczanina. Konstrukcję projektował inż. Stanisław Kwater z Jasła, on też nadzorował budowę. Budowa została rozpoczęta w 1985 r. Kamień węgielny, poświęcony przez papieża Jana Pawła II w r. 1982 w Krakowie, został wmurowany przez abpa Jerzego Ablewicza w 1987 r. Po dziesięciu latach budowy kościół poświęcił bp Kazimierz Górny 5 września 1995 r. Uroczystego konsekracji świątyni i ołtarza dokonał ks. Bp Kazimierz Górny, Biskup Rzeszowski, w dniu 04.09.2005 r.
Plan kościoła oparty jest na rzucie kwadratu, po przekątnej. Cała budowla wspiera się na filarach żelbetowych. Dach dwuspadowy, nad prezbiterium podniesiony, a przy nim wyżej wznosi się wieża. Cała bryła kościoła a szczególnie wnętrze składa się z wielu płaszczyzn, które się wzajemnie przenikają.
Nastawa ołtarza, to wąska ściana wznosząca się aż do stropu, rozcięta pionową szczeliną. Kościół potrzebuje jeszcze dalszego wykończenia.