Historia parafii
Nazwa miejscowości pochodzi wg ks. Władysława Sarny od Nienaszów, synów Nienasza pierwotnego założyciela. O tej miejscowości wspomina Długosz. Do parafii Nienaszów należą miejscowości: Nienaszów, Sadki, Poraj, Grabanina. Budowę obecnego kościoła parafialnego rozpoczęto 10.07.1859 r. w miejsce drewnianego pod wezwaniem Matki Bożej Wniebowziętej. Państwo Bronisława i Ludwik Krzystkiewiczowie ufundowali wielki ołtarz, zlecili jego pomalowanie i złocenie w 1864 r. W tym też czasie wybudowano dwa boczne ołtarze. Plany na wszystkie ołtarze, ambonę, konfesjonały i wzory do rzeźb wykonał ks. Walerian Starakiewicz, ówczesny proboszcz. On też sam wyrzeźbił wiele z nich. Kościół został poświęcony w 1889 r. przez bpa J. Glazera, sufragana przemyskiego. W 1939 r. kościół otrzymał nową polichromię wykonaną przez ks. prof. Władysława Luteckiego i prof. Strońskiego, wojna jednak nie pozwoliła dokończyć tego dzieła a przyczyniła się do wielkiego zniszczenia kościoła. W 1944 r. Niemcy wysiedlili wszystkich mieszkańców Nienaszowa i okolicznych wiosek. Przesiedlono ich do Samoklęsk, Mytarzy, Osieka, Osobnicy, Biecza, Gorlic, Święcan i innych miejscowości. Wielu wraz całymi rodzinami zostało wywiezionych do Niemiec do pracy. Kościół w czasie wojny do 1944 r. służył jako schron przed bombami, dopiero po wysiedleniu mieszkańców Kościół został zniszczony. Po zakończeniu wojny mieszkańcy powrócili z wysiedlenia, odbudowując spalone domy oraz remontowali zniszczoną świątynię. W 1946 r. pokryto dach kościoła blachą i sprawiono nowe okna, wykonane przez Władysława Janasa artystę-stolarza z Kopytowej. W 1950 r. wykonano ławki dębowe w Miejscu Piastowym w Zakładzie Księży Michalitów. Zakupiono i wykonano nowe wszystkie naczynia i szaty liturgiczne. W latach 1967 – 1971 odmalowano kościół i ufundowano 3 dzwony, które poświęcił ks. Mieczysław Zając – rodak. W latach 2003-2007 kościół poddano gruntownej renowacji, tak na zewnątrz, jak i wewnątrz. Wybudowano także nową plebanię, w której zamieszkał nowy proboszcz – ks. Jan Gajda.