Historia parafii
Kościół Farny p.w. św. Wojciecha i św. Stanisława Biskupów należał do najstarszych i najważniejszych świątyń w Rzeszowie i okolicy. W początkowym okresie swej bytności obiekt ten posadowiony na obecnym miejscu, istniał jako kościół p.w. św. Feliksa i Adaukta, który został zbudowany w latach 1354 – 1363. Wzmianka o tej świątyni pochodzi z 1363 r. która to data uwidoczniona jest w piśmie króla Kazimierza Wielkiego, skierowanym do papieża Urbana V. Król w piśmie tym prosi Papieża o nadanie odpustu spowiadającym się w tym kościele w czasie wskazanych dni. Z pismem tym posłował i Papieżowi przedstawił ówczesny właściciel dóbr rzeszowskich, a zarazem współfundator kościoła Jan Pakosławic Rzeszowski. Zespół rzeźb nagrobkowych rodziny Rzeszowskich zdobi północną ścianę prezbiterium. Świątynia ta zapewne uległa zniszczeniu podczas przetaczających się częstych wojen na tych terenach lub została przebudowana jeszcze przed 1390 r., gdyż od tego roku, wg podań i niekompletnych zapisów w aktach grodzkich i ziemskich, istniał już nowy, ceglano-kamienny z przyporami i jednonawowy kościół p.w. św. Wojciecha i św. Stanisława. W latach późniejszych t.j. po pożarze jaki powstał w 1621 r., i za nowego właściciela dóbr rzeszowskich Mikołaja Spytka Ligęzy – wybudowano nawę główną w obecnym kształcie. Następnie w 1754 r. poszerzono świątynię przez dobudowanie obu naw bocznych, co nadało kościołowi obecny wygląd. W czasach tych dobrami rzeszowskimi władali Lubomirscy. Budowla ta przetrwała do dnia dzisiejszego w postaci trójwymiarowej bryły, łącząc razem styl gotycki (prezbiterium) i styl barokowy (nawy kościoła).
Ołtarz główny usytuowano na całej szerokości prezbiterium z obrazem Pana Jezusa Ukrzyżowanego, a powyżej z obrazami patronów kościoła. Ołtarz ten w 1932 r. został odnowiony a następnie uroczyście konsekrowany przez bpa Franciszka Bardę, Biskupa Przemyskiego. Od strony południowej, obok kościoła została w początkach XVII w., wybudowana wieża – dzwonnica, ceglano – wapienna, o prostej bryle, podstawie kwadratowej i wysokości 30,5 m.
Od początku zaistnienia Fara zawsze była parafią, obejmującą swym zasięgiem nie tylko teren miasta, ale i rozległe okolice poza granicami Rzeszowa. Jednak z biegiem lat, budowano nowe świątynie, a przy nich powstawały nowe parafie. Szczególne zmniejszenie terytorium parafii miało miejsce w 1949 r., kiedy obszar należący do Fary podzielono na trzy części, na których – oprócz Fary – utworzono nowe parafie: Chrystusa Króla i Księży Saletynów. Dalszego zmniejszenia parafii dokonano w latach 70-tych, kiedy powstało 15 nowych parafii na terenie, który dawniej obejmowała Fara.