Historia parafii
Pierwsza osada w Wielopolu sięga czasów króla Bolesława Śmiałego. Król ten przyłączył do Polski Ziemię Czerwińską i wystarał się o dekret utworzenia biskupstwa misyjnego „dla Rusi”. Biskupem został cysters Gerard, który został obdarowany przez króla dwoma kluczami, opatowskim i kunickim. W skład klucza kunickiego wchodziły tereny obecnego Wielopola. W 1266 r. Tatarzy napadli tutejsze okolice i zniszczyli, a ludność wymordowali. Biskupstwo lubuskie sprowadziło na te tereny kolonizatorów niemieckich. Osada rozrastała się szybko, bo już w XIV w. Wielopole nazywane jest miastem. Miało nawet nazwę niemiecką Furstemberg. Powstania parafii trzeba doszukiwać się na początku XIV w. W czasie reformacji dobra biskupów lubuskich zostały skonfiskowane i przeszły w ręce reformatorów, a wraz z nimi Wielopole. W 1580 r. Kasper Maciejewski dziedzic na Wielopolu, dokonuje restytucji beneficjum proboszczowskiego. Parafia Wielopole była parafią dużą na owe czasy. Biskup Gembicki w 1646 r. wyniósł probostwo do godności prepozytury i utworzył kolegium mansjonariuszy. Na terenie parafii istniały cztery kościoły: kościół murowany p.w. św. Marcina istniał w latach 1595 – 1722; kościół drewniany p.w. św. Krzyża wybudowany przed 1595; kościół p.w. św. Barbary na górze Straszewa. Prawdopodobnie był to pierwszy kościół na terenie Wielopola; kościół parafialny, drewniany z murowaną zakrystią p.w. Najśw. Maryi Panny Wniebowziętej, który 15.05.1654 r. w dzień Wniebowstąpienie Pańskiego został zniszczony. Wszystkie cztery kościoły obecnie nie istnieją. Oprócz kościołów jest na terenie parafii szpital uposażony przez Maciejowskiego w 1595 r. który istniał do r. 1900. Szkoła założona została w 1515 r. Obecny kościół parafialny został wybudowany prawdopodobnie w 1678 r., z fundacji ks. Macieja Kłosińskiego kanonika sandomierskiego. Konsekrowany 01.11.1685 r. przez bpa Mikołaja Oborskiego, Biskupa Krakowskiego.
Ważnym wydarzeniem dla Wielopola i okolic było powstanie chłopskie w 1846 r. Po rabacji przyszła wielka bieda. Nic też dziwnego, że w 1848 r. przyszła zaraza cholery. Od czerwca do września 1849 r. zmarło 123 osoby, a wszystkich przez cały czas 392, co stanowiło 10 % parafian. Zmarłych na cholerę grzebano na oddzielnym cmentarzu w Nowej Wsi, który istnieje do dnia dzisiejszego. Od 1880 r. rozpoczęła się wielka emigracja do Ameryki. Pierwsza wojna światowa pogorszyła jeszcze bardziej ciężkie warunki życia. Mężczyzn powołano do wojska, pozostały kobiety, dzieci i starcy. W 1917 r. zarekwirowano dzwony kościelne. Druga wojna światowa nie oszczędziła mieszkańców parafii, 45 osób poniosło śmierć od granatów, kul i pocisków, w tym proboszcz parafii ks. Józef Ślazyk. 11 maja 1955 r. jeszcze jedna tragedia dotyka Wielopole, pożar baraku szkolnego w czasie wyświetlania filmu przez kino objazdowe. W płomieniach ginie 56 osób w większości młodzież i dzieci.