Historia parafii
Nazwa miejscowości pochodzi od charakterystycznego wgłębienia terenu. Początki parafii zgłobieńskiej sięgają średniowiecza. Co prawda dokument fundacyjny z 1313 r. uważany jest przez wielu historyków za falsyfikat, jednak według ustaleń ks. prof. dra hab. Bolesława Kumora, parafia ta powstała w XIV w. jako fundacja rycerska. Po raz pierwszy pojawia się w „Liber beneficiorum” Jana Długosza (2. poł. XV w.). Wtedy też w diecezji przemyskiej pracowali dwaj kapłani pochodzący ze Zgłobnia: Jan (ok. 1486 r.) i Stanisław (proboszcz w Lesku ok. 1478 r.). Parafia była rozległa, bowiem od czasów staropolskich do XX w. obejmowała również Wolę Zgłobieńską, Błędową Zgłobieńską, Niechobrz oraz część obecnej Mogielnicy.
Drewniany kościół parafialny pod wezwaniem św. Andrzeja Apostola wzniesiono prawdopodobnie w XIV w. Według staropolskich akt wizytacyjnych, był on konsekrowany. Zapewne uległ zniszczeniu w poł. XVII w., ponieważ nową (również drewnianą) świątynię konsekrował 19.06.1678 r. sufragan krakowski bp Mikołaj Oborski. W 1721 r. kościół był w tak złym stanie, że określono go mianem „starodawnego”.
Obecną murowaną świątynię zbudowano w 1741 r. w stylu barokowym z fundacji księcia Teodora Lubomirskiego. Pierwotnie była jednonawowa. Pod koniec XVIII w. uważano ją za jedną z najpiękniejszych w Galicji. Kościół rozbudowano w latach 1913-1923 z inicjatywy ks. Mikołaja Dzierżyńskiego. Po II wojnie światowej, dzięki staraniom ks. Władysława Wiliusza świątynię wyposażono m.in. w nowe organy oraz polichromię autorstwa Stanisława Jakubczyka. W 2009 r. obecny proboszcz ks. kanonik Marian Cebula rozpoczął gruntowny remont wnętrza świątyni.
W Zgłobniu funkcjonowała szkoła parafialna wzmiankowana po raz pierwszy w 1513 r. oraz biblioteka kościelna posiadająca pod koniec XVI w. bogaty księgozbiór.